Καλωσήρθατε στη σελίδα μας

Λόγια του Καργκιοζοπαίκτη

    Η γνωριμία μου με τον Καραγκιόζη ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του '60 πριν ακόμη πάω στην πρώτη τάξη του σχολείου. Ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα και είχε αεχίσει να ετοιμάζει κιόλας τον μπερντέ του στο καφενείο του χωριού κάποιος πλανόδιος Καραγκιοζοπαίκτης.

    Θυμάμαι σαν τώρα σχεδόν όλες τις κινήσεις του Καργκιοζοπαίκτη, γιατί ολη την παράσταση την είδα από το πίσω μέρος μέσα από ένα μικρό παράθυρο του καφενείου, επειδή δεν είχα χρήματα να πληρώσω το μικρό εισητήριο. Βλέποντας την παράσταση πρόσεξα πως είχα πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τον Καραγκιόζη: ξυπόλυτος, μπαλωμένο παντελόνι, μακρύ χέρι (οι τσέπες μου ήταν γεμάτες κλεμμένα κορόμηλα).

    Τα χρόνια πέρασαν. Γυμνάσιο, σπουδές θεάτρου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα έξι χρόνια που έμεινα στη Γερμανία μ' έκαναν να αγαπήσω παράφορα κάθε τι που ακουμπούσε στην Αγία Λαϊκή Παράδοση και ιδιαίτερα σε κάθε τι που ξεθώριαζε στο πέρασμα του χρόνου. Έτσι με τον ερχομό μου στην Ελλάδα γεννήθηκε η ανάγκη μέσα μου να γνωρίσω πλιότερο έναν παλιό μου φίλο: τον Καραγκιόζη. Από τότε πέρασα ατελείωτες ώρες μαζί του, πότε μελετώντας τον, πότε παρακολουθώντας τον και πότε παίζοντας ο ίδιος. Αυτό ήταν. Κάποια στιγμή ένιωσα να με κοιτάζει παράξενα, σχεδόν ικετευτικά με τα μαύρα μεγάλα μάτια του. Ήταν σα να μου έλεγε: "Μη μ'αφήσεις κι εσύ!". Δεν τον άφησα, δε θα τον αφήσω ποτέ. Τώρα πια κι εγώ τον έχω ανάγκη. Βλέπετε τώρα έχουμε περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά από τότε που ήμουν παιδί: Χοντρή μύτη, καμπούρα, πονεμένη φωνή και αυτή η καταραμένη λιτότητα που χρόνια τώρα μας βασανίζει.

    Τώρα βλέπουμε μαζί τις καρδιές μας, να σεργιανάνε ακόμα σε μοναχικά και ρομαντικά μονοπάτια, για ν'ακούνε πάντα το κλάμα εκείνου του παιδιού, που κάποτε έχασε το δρόμο του παιχνιδιού και της αγάπης και λούφαξε μέσα μας στοιχειωμένο.

    Ε, λοιπόν θαρρώ πως δε χρειάζεται τίποτε άλλο κοινό μεταξύ μας, για να μείνουμε αιώνια φιλαράκια!

Θωμάς (Μάκης) Χάρμπας
Ηθοποιός Θεάτρου Σκιών